Co wymyśliła moja ciotka?

(fragment opowiadania)

Tymczasem trawniki zmieniały się coraz bardziej. Nawet kiedy w dzień zostały starannie zagrabione i wyrównane, przez noc zmieniały się w pofałdowane i zryte, z ziemią na wierzchu.
Moja ciotka nie miała zamiaru sprawdzać, kto obgryza trawniki. Zupełnie jej to nie interesowało. Którejś nocy postanowiła się przejść, żeby wypróbować nowe kalosze. Zamierzała poskakać w nich po kałużach, a nie chciała, żeby sąsiedzi zepsuli jej przyjemność z takiej zabawy (sami nie mieli kaloszy i mogliby dokuczać mojej ciotce z zazdrości!). Zdążyła wskoczyć w jedną z kałuż, kiedy usłyszała obok siebie intrygujące mlaskania i chrumki. W pierwszej chwili moja ciotka pomyślała, że te nowe kalosze są cudowne: nie tylko pozwalają pięknie rozchlapywać wodę, ale jeszcze wydają ciekawe dźwięki, nawet kiedy stoi się w miejscu.
Mlaskania nie ustawały. Nagle tuż przy mojej ciotce rozległo się zakłopotane chrząknięcie.
- Przepraszam, czy mogłabyś się odrobinę przesunąć? – zapytał dzik z ubłoconym ryjkiem. Moja ciotka posłusznie zrobiła dwa kroczki i wytrzeszczyła oczy.
- Czyli to ty ryjesz w trawnikach?
- Nic podobnego! – obruszył się dzik. – Przyszedłem z rodziną na obiad!
Dopiero teraz moja ciotka zobaczyła stadko zadowolonych z siebie warchlaczków i pilnującą ich dyskretnie lochę. Pokiwała im ręką na przywitanie. Dziki w odpowiedzi pomachały ogonkami i zajęły się skubaniem trawy.
- Może przyniosę pomidorową? – zaproponowała moja ciotka. – Zostało mi jeszcze pół garnka.
- Za pomidorową dziękuję – skrzywił się lekko wciąż uprzejmy dzik. – Ale jeśli miałabyś małą łopatkę…

(tekst pochodzi z niepublikowanego tomiku Co wymyśliła moja ciotka - zaplanowanej drugiej części zbiorku A moja ciotka)

Od A do Z (Fundacja Dobry Dom, Bielsko-Biała)

opracowanie i reżyseria: Jan Chmiel
muzyka i piosenki: Tomasz Zieliński

(bardzo krótki fragment tekstu)

Krowa, co miała kopyta i dzwonek
kiedyś kupiła królewską koronę.
Kiedy ją tylko włożyła na głowę
zaraz poczuła się tak jak królowe.

Krowa-królowa, krowa-królowa
i odtąd w oborze krowa rządzić może.
Krowa w koronie, krowa w koronie,
kury jej słuchają, króliki i konie.



zdjęcia z archiwum Biblioteki Śląskiej

Dziecinada 2015 - piracka

(fragment)
PIRATKA
(...)
Mówić mogą bardzo dużo!
Co ja powiem – to powtórzą!

(Piratka mówi, papugi powtarzają)

Wszystkie drrrrrrogie skarrrrrrrrrby świata
- wszystkie drogie skarby świata
mają trrrrrrrrrrafić do pirrrrrrrrrrrata
- mają trafić do pirata
skarrrrrrby mi oddddajcie, prrrroszę
- skarby mi oddajcie, proszę
bo was zarrrrrrraz wypatrrrrrroszę
- bo was zaraz wypatroszę
Kto nie odda skarbu, wrzaśnie
- kto nie odda skarbu, wrzaśnie
bo go wystraszymy strasznie!
- bo go wystraszymy strasznie
(wszyscy straszą minami)

KAPITAN
Stop, stop, ja już się przyznaję.
Mam tu różne skarby z bajek.
Wasz PRZYPADKIEM też znalazłem.
Nie miej mi, piracie, za złe…

(Dziecinada - wielkie święto dzieci organizowane cyklicznie w ramach Chorzowskiego Teatru Ogrodowego, połączone z warsztatami plastyczno-teatralnymi)

zdjęcia: Radek Ragan

Lekcje

Chodziły do szkoły mrówki
i ciągle miały wymówki,
by nie odrabiać zadań.

A to że ślimak winniczek
w sekundę zjadł im dzienniczek,
a to że deszcz znowu pada.

Wołały nauczycielki:
- Co z was wyrośnie? Serdelki?
Narzekał na mrówki pająk.

A mrówka z mrówką do spółki
siedzą i gładzą czułki.
I dalej nie odrabiają.

Dlaczego rzadko widzicie
mrówkę, jak pisze w zeszycie,
choć łażą po kartkach niektóre?

Bo mrówki - tak to się składa -
nie odrabiają zadań,
ponieważ nie mają biurek.

Obiad

Były u mnie dwa niedźwiedzie
na obiedzie.
Popatrzyły na mnie jak na danie
i mi zadały pytanie
z podejrzliwym wyrazem pyska:

- To obiadu nie podaje się w miskach?

I wsadziły mnie do miski, i na stół.
To pomyślcie, jakby każdy z was się czuł.

I jeszcze zaczęły komentować moje udźce.
I się rozglądały, gdzie są sztućce.
Wtem odezwał się bardziej uprzejmy:
- Jeszcze ciepłe... Lecz może podgrzejmy?

Przysunęły się do mnie kawałek,
lecz na szczęście nie miały zapałek.
Wreszcie poszły. Jeden minę miał wściekłą.

Ja zostałam.
No to mi się upiekło.

Pogoda

W konkursie przyznano nagrody
dla pogody.
Słońce dostało nagrodę za to, że świeci i grzeje.
Za zawiewanie nagrodę dostały zawieje.
Chmury za to, że się zmieniają, gdy się patrzy na nie.
Wiatr dostał nagrodę za wianie.
Deszcz za to, że w padaniu wszystkich szkoli
(i jeszcze nagrodę specjalną od parasoli).
Mróz za kwiatki na szybach i szczypanie w nosy,
a rześki chłód nad ranem - za kropelki rosy.
I nikt nie mógł powiedzieć: - Szkoda,
że ominęła mnie nagroda
i przyglądać się smętnie z oddali,
bo wszyscy wygrali.

A potem wszyscy z przejęciem
zrobili sobie wspólne zdjęcie,
bo mieli do dumy powody.

A prezenter powiedział, że to mapa pogody.

Kredki

Pewien kret myślał, że kredki to małe krety,
więc pognał z prędkością rakiety
do prezydenckiego gabinetu.

I wrzasnął: - Protestuję w imieniu wszystkich kretów!
I gryząc prezydenta w ramię,
zawołał, że kredki się łamie,
a ostatnio wyjaśnił mu wujek,
że te złamane kredki się temperuje,
że się nimi rysuje po papierze,
a przecież tego nie zniesie żadne zwierzę.

Łzy kretowi zaczęły lecieć z pyska,
wykrzyknął, że kredki się mocno przyciska,
a gorsze od wszystkiego do tej pory
jest to, że kredki mają - podobno - różne kolory.

Sekretarka akurat była zajęta,
więc prezydent poprosił wiceprezydenta,
żeby mu przyniósł kredki.
I ten przyniósł. Setki.
I wtedy kret tak szybko jak wszedł
wykopał przy prezydenckiej stopie
kopiec.
Zawołał: - To kredki to nie są małe krety?
O rety!

I uciekł, wystawiając pięty.
A prezydent odtąd jest bardzo zajęty.
A czym? Nie dowiecie się sami.

Kolorowankami.

A moja ciotka (opowiadania)

Muza SA 2015.

Od wydawnictwa:

Powieść A moja ciotka to niezwykle dowcipna propozycja dla starszych dzieci. Chyba każde dziecko chciałoby mieć taką ciotkę: zwariowaną, pomysłową, zawsze skorą do żartów i zabawy, przypominającą dorosłą Pippi Langstrumpf. Bywa marzycielką i milionerką, lata w kosmos, śpiewa z piratami i walczy na poduchy. Jedno jest pewne: taką ciotką można się chwalić.
Dzięki dużym literom i krótkim rozdziałom książka sprawdzi się świetnie jako pomoc w nauce czytania.

link do strony wydawnictwa: http://muza.com.pl/ksiazki-edukacyjne-i-interaktywne/1949-a-moja-ciotka-izabela-mikrut-9788377589069.html

recenzje:
sukcespisanyszminka
parenting
ksiazki-moim-okiem
farma-zony
mamaczyta
qlturka
pomyslowamama
ksiazkinaczacie
ksiazeczkinaszejtrojeczki
Ryms

Szpieg

Jeden sprytny szpieg
przebrał się za śnieg.

Biały od stóp do kołnierza
najpierw padał, potem leżał.

Odgarniali go łopatą,
a szpieg nic nie mówił na to.

I wyglądał szpieg
naprawdę jak śnieg.

Starał się do tego stopnia,
że zamarzał albo topniał.

Czasem w ramach niespodzianki
przejechały po nim sanki.

Bo dobrze ten szpieg
mógł udawać śnieg.

Podziwiały też sąsiadki,
jego bardzo ładne płatki.

W końcu - i to niesłychane -
został nasz śnieg-szpieg bałwanem.

Słoń w pomponie

Idzie drogą słoń w pomponie.
hop hop hop
Podskakuje, jak to słonie.
hop hop hop
Idzie, śmiejąc się do kaczek.
hop hop hop
A na słoniu pompon skacze.
hop hop hop

Mówi łąka i podwórko,
hop hop hop
że słoń lekki jest jak piórko.
hop hop hop
Słoń ma dietę z samych warzyw,
hop hop hop
tylko pompon dużo waży.
hop hop hop

Tu fikołek, tam fikołek.
hop hop hop
Nagle - łup! - słoń wleciał w dołek.
hop hop hop.
Wstał i idzie w swoją stronę.
hop hop hop
Guz mu rośnie pod pomponem.
hop hop hop

Gdy gdzieś słoń w pomponie hasa
hop hop hop
patrz pod nogi na tych trasach.
hop hop hop
Poobijasz się szkaradnie,
hop hop hop
kiedy w dół po słoniu wpadniesz.
hop hop hop

Mruczanka

Siedziało dwóch profesorów, czegoś się z książek ucząc.
I jeden drugiego spytał: - Kolego, czy mrówki mruczą?
Lecz pierwszy tego nie wiedział, ale nie stracił ducha
i powiedział radośnie: - Chodźmy, kolego, posłuchać.

Usiedli przy mrowisku i, tęskniąc do poduszek,
zaczęli kombinować, czy mrówkę drapać w brzuszek,
czy może dać jej przysmaki, czy mówić, że jest wspaniała -
co mają zrobić właściwie, by mrówka zamruczała.

A przy nich się zebrało mrówek dość spore grono.
I to grono wrzeszczało, że mrówki są pod ochroną,
że to mrowisko dla mrówek, że nie chcą tu profesorów,
żeby profesorowie mrówkom nie psuli humoru,
że jest przy mrowisku o dwóch profesorów za dużo
i że z nich straszne gapy, więc pewnie zaraz coś zburzą,
a mrówkom brakuje czasu na naprawianie szkód.

Wrzeszczały na profesorów, jedna im wlazła na but
i warczała okrutnie ze wzrokiem jak bazyliszek.

Wstał profesor, przyznając: - Ja nic, kolego, nie słyszę.

I poszli razem powoli do profesorów w gości.

A mrówki?
Mrówki w mrowisku mruczały sobie z radości.

Obrazek

Mama czasami dziwne ma plany.
Chciałam obrazek przybić do ściany.
Pytam, czym przybić, gromkim okrzykiem,
mama zza ściany woła, że dzikiem.

Mam w ręce młotek, śrubokręt, kleszcze,
a dzika nie mam. Pytam raz jeszcze
i z takim samym dziwnym wynikiem,
bo mama woła: - Przybij go dzikiem!

A że zależy mi na obrazku,
biegiem po dzika lecę do lasku.
Patrzę - są dziki (sto) na polanie.
Więc mówię, że mam do nich pytanie.

Mówię do dzików (i do ich rodzin),
nie wiem, czy któryś pomóc się zgodzi.
Aż jeden z dzików, brudny jak sadza,
podchodzi, mówiąc, że on się zgadza.

Lecę do domu z dzikiem w objęciach,
jak nim coś przybić - nie mam pojęcia.
A mama woła (dzikim okrzykiem):
- Przecież mówiłam: przybij gwoździkiem!

Nie mam na żadnej ścianie obrazka,
lecz dzik po domu łazi. I mlaska.